Mocht je na alle verwonderingen nieuwsgierig zijn geworden, dan kan je hieronder kennis met mij maken. En wil je meer weten wat verwonderen voor je kan betekenen, neem dan contact met mij op.
Ik sla de laatste tijd steeds vaker mijn zintuigen uit. Om te voelen en te beleven. En te verwonderen.
Verwonderen deed ik ook op de driejarige opleiding tot natuurvoedingskok. Deze opleiding heeft mij veel gebracht. Niet alleen hoe je gezond en vega(n) kunt koken, maar ook het inzicht dat wij als mens ‘slechts’ deel zijn van het universum. We delen de aarde met alles wat leeft.
En hoe ver we als mens inmiddels van de natuur staan. Dat veel van onze voeding (ultra)bewerkt is. Het was voor mij een mooie frisse kijk.
Dit inzicht, en het enthousiasme van de lerares over moestuinieren, was voor mij onder meer de reden dat Carolien en ik een stuk grond kochten in Arcen. Om er een biologische moes-, kruiden- en bostuin van te maken. Dit stukje groen van ongeveer 2.500 vierkante meter kreeg de naam Hubertinahof. Wij zijn sinds die tijd vrijwel dagelijks in de tuin te vinden. Om te werken, te luieren en te verwonderen. En dat verwonderen ervaar je vooral door in de tuin aan de slag te gaan. Je komt van alles tegen. Groot en klein. Therapie in het geniep, met respect voor alles en iedereen.
Verwonderen in de natuur doe ik al langer, maar ik realiseerde mij pas echt hoeveel het mij doet tijdens mijn opleiding ‘Begeleidingskunst in natuur en tuin’ aan de Kraaybeekerhof. Dat er meer is dan het fysieke lichaam. Dat er ook een geest is die gevoed moet blijven worden. ‘Blijf verwonderen’, kreeg ik te horen. Het bleek een van de beste adviezen. Zo eenvoudig, maar het doet zo goed. Dit wil ik doorgeven. Want het is natuurlijk niet alleen goed voor mij.
